بنام خدا

سلام دوستان گرامی عیدتان مبارک. روز 11 فروردین سالگرد عروج ملکوتی ابراهیم نظری پسر عموی شهیدم  است. دلاورمردی که در منطقه شاخ‌شمیران توپ مستقیم خورد و 11 فروردین 67  روحش به ملکوت اعلا صعود کرد و جسمش اسیر خاک دیار فانی شد.  عید 67 تلخترین عید زندگی‌ام است. بیست و سه سال است هر وقت که عید می آید یاد آخرین سال جنگ می افتم. خودم در پادگان شهدای ایلام بودم و قبلا نوشتم که بعد از سیزده که به مرخصی آمدم به مجلش کفن و دفنش رسیدم.  از بهمن ماه 66 که اخرین دیدارمان بود زمان زیادی نگذشته بود. اگر می دانستم آخرین دیدار است شاید تا صبحش به گفتگو می گذشت. تازه از عملیات بیت‌المقدس 7 برگشته بود و چقدر خاطره آن عملیات را تعریف کرد در کوچه پس کوچه‌های خزانه بیش از دوساعتی به تعریف گذشت. بدجور بوی رفتن می داد. نمی دانم چندبار ازش خواستم مواظب خودش باشد، اما رفتارش نشان از این داد که میلی به ماندن ندارد. چندبار تاکید کرد که حاج همت رفت کربلا آنهم 4 بار! در آلبوم عکسم این آخرین عکس اوست. سال 65 که به منزلمان آمد برادرم مصطفی پتویی به روی رختخواب‌ها آویزان کرده بود و همه را به نوبت به جلوی رختخواب‌ها می برد و عکس می گرفت که این عکس نیز از ابراهیم به یادگار ماند.  کیفیت مطلوبی ندارد اما به جد  این لبخند ابراهیم گره گشاست. پدرش حاج کریم دار فانی را وداع گفته و مادرش بر بستر بیماری! اگر بود بیش از 40 سال داشت. آخ که رفتن عزیزان عجب غم سنگینی دارد. کاش به رفتگان مرخصی می دادند و ما می توانستیم برای چند لحظه آنان را ببینیم.